|
Φόβοι και Παιδικοί εφιάλτες
Τα παιδιά διαθέτουν πολύ μικρότερες αντοχές απέναντι στα απειλητικά ερεθίσματα που τα περιβάλλουν σε σύγκριση με έναν ενήλικα. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που θα θεωρούσαμε αδιανόητο το να ζητήσει κάποιος από ένα παιδί να εξασφαλίσει μονάχο του τη φυσική του επιβίωση, σε θέματα τροφής ή στέγης, με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να ξέρουμε ότι ο ψυχικός του κόσμος βρίσκεται σε μια διαδικασία διαμόρφωσης και ανάπτυξης κατά στη διάρκεια της οποίας η παρουσία και η στήριξη του ενήλικα είναι απαραίτητη.
Με αυτό τον τρόπο ερεθίσματα που μπορεί να είναι φιλικά ή και αδιάφορα για έναν ενήλικα, μπορεί να διογκωθούν στα μάτια ενός παιδιού. Το παιδί βιώνει τον κόσμο σε συνάρτηση με τις δικές του δυνατότητες να επιβιώσει και με βάση την ασφάλεια που έχει, ότι κάποιος θα είναι εκεί για να το προστατέψει από τον πιθανό κίνδυνο.
Οι εφιάλτες, όπως και οι φόβοι που συχνά εκδηλώνουν τα παιδιά είναι μέρος της φυσιολογικής διαδικασίας ανάπτυξης κατά την οποία πρέπει να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, να εξερευνήσουν τα πράγματα γύρω τους, να αφομοιώσουν νέα ερεθίσματα και γνώσεις, να δοκιμάσουν και να επιβεβαιώσουν τη σημασία που έχουν ως ξεχωριστά άτομα στα μάτια των γονιών τους μέσα από την προσοχή που θα λάβουν.
Ωστόσο, το να είναι κανείς γονιός συχνά εμπεριέχει και ένα κομμάτι επιβολής κανόνων, αλλά και συμπεριφορών στις οποίες τα παιδιά πολλές φορές αντιστέκονται. Ο ρόλος αυτός είναι συχνά άχαρος, όμως οι γονείς ξέρουν ότι είναι πολύ σημαντικός για τα παιδιά και για την αίσθηση ασφάλειας που σχηματίζουν γύρω από το περιβάλλον τους, το οποίο φαντάζει πολλές φορές δελεαστικό, αλλά και χαοτικό.
Ο ρόλος αυτός δεν σημαίνει ότι πρέπει απαραίτητα να επιβάλλει κανείς τη θέληση του, με τρόπο που να τα τρομάζει ή να τα απομονώνει σε μία θέση που δεν μπορούν να βρουν λογική εξήγηση. Είναι προτιμότερο να κρατήσετε μια σταθερή στάση απέναντι στην άρνηση του μικρού σας να φάει, εξηγώντας τις συνέπειες που θα έχει αυτό(π.χ. ότι η επόμενη ευκαιρία που θα του δοθεί να φάει θα είναι σε 2 ή 3 ώρες)και να μείνετε σταθεροί σε αυτή την απόφαση ακόμα και αν εκείνο πεινάσει νωρίτερα, παρά να προσπαθείτε να τρομάξετε το παιδί σας με στόχο την υπακοή του. Με αυτόν τον τρόπο το μικρό σας θα καταλάβει πως τα πράγματα συμβαίνουν σε συνάρτηση τόσο των δικών του αναγκών, όσο και των δυνατοτήτων ενός άλλου ανθρώπου, αλλά και ότι μπορεί να ελέγξει την κατάσταση επιλέγοντας ανάμεσα στις δύο επιλογές που ανοίγονται μπροστά του(θα φάω τώρα ή σε τρεις ώρες?).
Ακριβώς με το ίδιο σκεπτικό θα πρέπει κανείς να αντιμετωπίζει τους φόβους ή τους εφιάλτες του μικρού του. Το να αγνοήσει κάποιος το τι βιώνει το παιδί του σημαίνει πως εκείνο θα χάσει την αίσθηση ασφάλειας που έχει απέναντί στο γονιό. Η αναγνώριση ότι κάτι το τρομάζει είναι ανακουφιστική από μόνη της, όταν γίνεται ανοιχτά, γιατί το παιδί σας νιώθει ότι το ακούτε και του δίνετε σημασία. Συνήθως, αρκούν κάποιες εξηγήσεις ή η δημιουργία κάποιων πρακτικών λύσεων προσωρινής διάρκειας όπως αυτές που θα αναφερθούν παρακάτω.
Στις περισσότερες περιπτώσεις λοιπόν το ζήτημα έχει να κάνει με την ασφάλεια που νιώθει το παιδί σας και όχι με το ερέθισμα που προκαλεί την φοβισμένη αντίδραση του μικρούσας.
Το ενδεχόμενο, λοιπόν, μιας τέτοιας κατάστασης μπορεί να αποτελέσει μια τέλεια ευκαιρία να ενισχύσετε την αίσθηση του παιδιού σας ότι είστε δίπλα του και δεν θα έπρεπε να σας στενοχωρεί.
|